Çocuk ve Oyun

ÇOCUK VE OYUN

Oyun, çocukların dilidir. Lawrence Cohen’in de dediği gibi; Çocuklar size “Kötü bir gün geçirdim, konuşalım mı?” demezler, “Oynayalım mı?” derler. Çocuklar anlatmak istediklerini oyun oynayarak ebeveynlerine aktarırlar. Çocuklar için iletişim kurmanın en iyi yollarından bir tanesi şüphesiz oyundur.

Bir çocuğun sağlıklı bir şekilde gelişmesi için beslenme ihtiyacı, sevgi ihtiyacı ne kadar önemli ise oyun oynama ihtiyacı da o denli önemlidir. Oyun oynamak çocukların hayal gücünü geliştirirken onların duygularını uyararak zihinsel, fiziksel, sosyal ve psikolojik açıdan da destekler.

Oyun çocuklar için vazgeçilmez bir değere sahiptir. Oyun içerisinde çocuklar kendilerini özgür hisseder ve onlar ne isterse oyun o şekilde akar. Çocukların oyun içerisinde özgür hissetmesi onlara özgüven aşılar ve oyun sayesinde pek çok beceriyi de kazanırlar. 

Oyun oynamayan bir çocuk düşünülemez çünkü oyun, çocukların yaşamlarındaki en değerli ve vazgeçilmez parçadır. Çocukların en önemli işleri oyun oynamaktır, saatlerce keyifle oyun oynarlar sonra tekrar oynarlar ve tekrar… Peki, çocukların hayatlarındaki en değerli parça olan oyun ile çocukların yaralarını sarmak mümkün müdür?

Oyun Terapisi ve İyileştirici Gücü

Çocuklar bazı durumlarla travmalar yaşayabilirler ve yaşanılan travmalar çocukların hayatlarını önemli ölçüde etkileyebilir. Travma deneyimlerinin iyileştirilmesi çocuklar için oldukça önemlidir. Yaşanılan kötü deneyimleri çocuklar anlamlandıramaz, travma deneyimini sinir sistemine taşır. 

Çocuk bu deneyimi dili ile ifade edemez, ancak oyun ile ifade edebilir. Yaşanılan travmalar, çocuğun oynadığı oyun sayesinde karşı tarafa aktarılabilir. Oyun terapisi tam da bu noktada iyileştirici bir güç olarak karşımıza çıkıyor. Oyun terapisi çocuğun travmatize olmuş beynine hitap ederek travmanın anlaşılmasını konusunda destek sağlar. Çocuk yaşadığı deneyimleri, oyunda terapist üzerinden semboller, metaforlar ve çağrışımlar kullanarak oyunda verir. Çocuk için yaşadığı kötü deneyimleri anlatmak çok zordur bunu ancak en değerli parçası ile yani oyun ile yapabilir. 

Oyun sayesinde terapist çocuğun travmalarını çeşitli semboller ve metaforlar üzerinden anlamaya çalışır. Çocuğa güvenli bir ortam yaratarak ona bu süreç boyunca eşlik eder. Oyun terapisinin iyileştirici gücünden faydalanan terapistler, çocukların dünyalarına dahil olurlar.

Oyun Terapisi

Oyun terapisi 2-12 yaş aralığında olan çocuklara uygulanabilen bir terapi yöntemidir. Oyun terapisi çocukla terapist arasında kurulan ilişkiyi ve çocuğun oyunlar oynayarak kendi iç dünyasını keşfettiği ilişkiyi kapsamaktadır. Oyun terapisinde çocuğun güvende hissettiği bir ortam oluşturulur. Güven ortamı içerisinde çocuğun duygu ve deneyimlerini oyuncaklar aracılığı ile ifade etmesine olanak sağlanır. Oyun terapisi süresince kurulan terapatik ilişki çocukta dinamik bir iyileşme ve gelişme olmasını destekler.

Oyun odasında, çocuk tamamen özgürdür. Çocuk yaptıkları tenkit edilmeden koşulsuz kabul edilir. Böylece çocuk kendini oyun odasında cesaretsiz hissetmez ve korku duymaz. Ne yaparsa yapsın çocuk kendini uyumsuz olarak algılamaz.

Oyun odası ve oyun odasında bulunan oyuncaklar, çocuğun oynaması için hazır halde çocuğu bekler. Çocuk istediği oyuncak ile istediği şekilde oynayabilir.

Oyun terapisinde, çocuk ile yaşananlar üzerine konuşmak yerine oyuncaklar aracılığıyla oyunun sunduğu semboller üzerinden sorunları anlamak esastır.

Çünkü çocuklar yaşadığı zor deneyimleri kendileri direkt olarak anlatamazlar, oyundan destek alarak kendilerini daha iyi ifade edebilirler. Dolayısıyla yetişkinler için psikoterapi ve danışma ne ise çocuklar için de oyun terapisi odur. Oyun terapisinin iyileştirici gücü ile çocukların dünyasına erişmek ve onlara hayat yolculuğunda yalnız hissettirmemek son derece önemlidir.

Siz de oyun terapisi hakkında daha detaylı bilgi almak için web sitemizde yer alan uzmanlarımızı inceleyebilir ve bu konuda daha fazla bilgi sahibi olabilirsiniz.

Ütopya Psikoloji Stajyeri Elif Akçay 

Kaynakça:

Belka ÖZDOĞAN, (2019), Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi. Cilt 20, Sayı 1, 1987, 69 – 86

Diğer blog yazılarımızı okumak için TIKLAYIN!